काठमाडौं । जीवनमा केही कथा यस्ता हुन्छन्, जुन शब्दभन्दा गहिरा हुन्छन्। तिनले आँखा रसाउँछन्, हृदय हल्लाउँछन्, र सोच बदलिदिन्छन्।
अछामको एक सामान्य गाउँ, रामारोशन गाउँपालिका–४ मा सुरु भएको कथा आज देशभर फैलिएको छ । यो हो, न्यौपाने परिवारको कथा।
देवानन्द न्यौपाने, एक शिक्षक ।
परिवारका पितृपुरुष देवानन्द न्यौपानेले शिक्षण पेशामा ४४ वर्ष बिताएर हालै मात्र अवकाश लिए। गाउँका झुपडीसम्म पुगेर उनले ज्ञान बाँडे। साथमा बाँडे संस्कार, इमान्दारिता र एउटा सपना । ‘शिक्षा छ भने सम्भावना छ।’ उहाँकी जीवनसंगीनी पारु न्यौपाने, एक सामान्य गृहिणी। तर भान्साबाट सुरु भएको उनका चुलोले देशका तीन प्रहरी अधिकृत जन्माए।
तीन दाजुभाइ—सिद्धराज, केशर र मुकेश। एउटै आमाको कोख, एउटै बाबुको सपना। आज ती तीनै जना नेपाल प्रहरीमा उच्च पदमा छन्। कसैले न सोचेको ठाउँबाट, न सुनेकै सपना देखेर उनीहरू अघि बढे।
सिद्धराजले २०६३ सालमा प्रहरी जीवन थाले। आज उनी देशकै सर्वाधिक संवेदनशील व्यक्ति पूर्वप्रधानमन्त्री प्रचण्डका अंगरक्षक हुन्। राष्ट्रका हरेक खतरा छायामा उनले रक्षा गर्छन्।
केशर अहिले सल्यानमा प्रहरी प्रमुख। पहाडका पगडण्डीमा रातभरि डुल्दै सुरक्षा सुनिश्चित गर्छन्। अपराध रोक्छन्, शान्ति ल्याउँछन्।
मुकेश अझै कान्छा छन्। तर रूपन्देहीमा उनी नेतृत्व, निष्ठा र लगनशीलताको नयाँ उदाहरण बनेका छन्। अपराधीहरूबाट डराउँदैनन्, निर्दोषलाई न्याय दिलाउन लड्छन्। यो केवल जागिर होइन, यो सेवा हो। यो केवल सफलता होइन, यो बलिदान हो।
“हामीसँग धन थिएन, तर सपना थियो। शिक्षाको उज्यालो थियो। त्यसैले हामी यहाँसम्म आइपुग्यौं।” देवानन्द न्यौपाने, अवकाशप्राप्त शिक्षक। आज न्यौपाने परिवारले नेपाली समाजलाई एउटा ठूलो सन्देश दिएको छ ।
सपना देख्न शहर चाहिँदैन, इमान्दार मिहिनेत र मूल्यमान्यता भए पुग्छ। गाउँको चुलोबाट पनि देशको रक्षा गर्न सकिन्छ। एउटै आमाको कोखबाट जन्मिएका तीन राष्ट्रसेवक छोराहरूले देशकै गौरव बढाएका छन्।
